W myśli i życiu Karola Wojtyły/Jana Pawła II bardzo ważne było pojęcie daru. Wskazuje ono na dwa egzystencjalne doświadczenia człowieka. Pierwsze to doświadczenie obdarowania: patrzenie na wszystko, co istnieje: niebo, las i rzekę, a także własne życie, własne ciało, własną osobę, jako na dar. Takie doświadczenie prowadzi do tego, co Jan Paweł II nazywa ”hermeneutyką daru”, czyli widzenia wszystkiego w świetle daru i źródła obdarowania – pierwszej prawdy (veritas prima). Obdarowanie jest radykalnie odmienną interpretacją tego doświadczenia, które Martin Heidegger nazwał „wrzuceniem” w świat, w historię.

Przyjęcie hermeneutyki daru prowadzi do drugiego doświadczenia, o którym Jan Paweł II pisze tak: „tylko człowiek jest zdolny do identyfikacji tego obdarowania i odpowiedzenia Bogu językiem daru”. Ta odpowiedź polega na tym, że człowiek w sposób wolny i rozumny może sam stać się darem dla Boga i innych ludzi.

Nic ważniejszego nie da się powiedzieć o ludzkim życiu. Nie ma innego sensu, którego każdy z nas poszukuje i wypatruje. Nie ma bardziej podstawowego i wyczerpującego tłumaczenia, bardziej fundamentalnego Ur-erfahrung, innej hermeneutyki.

W ten sposób hermeneutyka daru wskazuje też na granice ludzkiego rozumienia. Istotą daru jest to, że jest wolny i szczodry, nie poddaje się schematom wymiany, proporcji i konieczności. Miłość musi wystarczyć.

Gołdap, 17 lipca 2021 roku