W ciągu swojego pobytu w Polsce papież Franciszek bardzo starał się, aby unikać słów i zachowań, które mogłyby posłużyć do konfrontacyjnych i dzielących komentarzy w rodzaju: „Kościół Franciszka a Kościół w Polsce” czy „Franciszek a polscy biskupi”. Najważniejszym gestem tej ujmującej delikatności papieża była decyzja o odbyciu spotkania z polskimi biskupami za zamkniętymi drzwiami, bez udziału dziennikarzy. Także w dwóch przemówieniach skierowanych przede wszystkim do Polaków, na Wawelu i na Jasnej Górze, możemy odnaleźć jasne wezwanie do nawrócenia: ostrzeżenie przed tryumfalizmem i koncentracją pamięci na tym, co złe, prośbę o przekraczanie podziałów i budowanie jedności, ale wypowiedziane z wielką delikatnością i wrażliwością. Komentatorzy, którzy oczekiwali usłyszenia od papieża ostrej krytyki Polski pod rządami PiS i polskiego Kościoła mogą czuć się zawiedzeni.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na ważną prawdę dotyczącą samej natury relacji papieża do Kościołów w różnych krajach świata i do biskupów w ich diecezjach. Drugi Sobór Watykański przypomniał w swoim nauczaniu, że władza biskupa w swojej diecezji nie jest tylko sposobem reprezentowania papieża, czy koncesją udzieloną przez Watykan, ale wynika z sakramentu święceń biskupich, które każdemu biskupowi na świecie dają misję identyczną z misją dwunastu Apostołów. To podkreślenie znaczenia biskupa diecezjalnego przez ostatni Sobór jest uzupełnieniem nauczania Pierwszego Soboru Watykańskiego, który – przerwany przedwcześnie przez działania wojenne włoskiego Risorgimento – skupił się na prymacie i nieomylności papieża. Biskupi nie są więc ambasadorami Stolicy Apostolskiej – taką rolę pełni w danym kraju nuncjusz – ale wypełniają swoją misję jako następcy Apostołów i do nich należy podejmowanie decyzji i troska o lud Boży w swojej diecezji w zgodzie z nauczaniem Kościoła, w jedności z innymi biskupami i biskupem Rzymu, „pierwszym wśród równych” (primus inter pares).

Podzielony na diecezje – Kościoły partykularne Kościół powszechny różni się więc od międzynarodowego przedsiębiorstwa, w którym decyzja prezesa czy właściciela musi być niezwłocznie wprowadzona w życie w każdym oddziale przedsiębiorstwa na całym świecie. Słowa Papieża, które są częścią oficjalnego nauczania Kościoła powinny być przyjęte z szacunkiem przez każdego członka Kościoła, ale sposób ich realizowania, zwłaszcza w tak skomplikowanych społecznie, politycznie i ekonomicznie kwestiach jak przyjęcie emigrantów przez diecezje czy poszczególne parafie powinien być pozostawiony poszczególnym biskupom, którzy w tej dziedzinie powinni bardziej słuchać głosu wiernych w swoich diecezjach niż opinii ekspertów czy mass-mediów.