“Widzę go, lecz nie teraz, oglądam go, lecz nie z bliska. Wzejdzie gwiazda z Jakuba, powstanie berło z Izraela”

(Lb 24, 17)

“Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą. I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu” 

(Iz 60, 1-3)

“Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, by wam zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów. Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna”

(Ap 22, 16)

 

 

Objawienie Pańskie (Epifania) jest ukazaniem się Jezusa jako Mesjasza Izraela, Syna Bożego i Zbawiciela świata. Pokłon mędrców przybyłych ze Wschodu (Mt 2, 1) oznacza, że poganie przyjmują od żydów jednocześnie prawdziwą wiarę w Jedynego Boga Izraela, jak i Dobrą Nowinę:

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy:

Przybycie mędrców do Jerozolimy, by “oddać [Królowi żydowskiemu] pokłon” (Mt 2, 2), pokazuje, że szukają oni w Izraelu, w mesjańskim świetle gwiazdy Dawida (Por. Lb 24, 17; Ap 22, 16). Tego, który będzie królem narodów (Por. Lb 24, 17-19). Ich przybycie oznacza, że poganie tylko wtedy mogą odkryć Jezusa i wielbić Go jako Syna Bożego i Zbawiciela świata, gdy zwrócą się do Żydów (Por. J 4, 22. i przyjmą od nich obietnicę mesjańską, która jest zawarta w Starym Testamencie (Por. Mt 2, 4-6). Objawienie (Epifania) ukazuje, że “wielu pogan wchodzi do rodziny patriarchów” (Św. Leon Wielki) i uzyskuje godność izraelską – israeliticam dignitas (Mszał Rzymski, Modlitwa po trzecim czytaniu na Wigilii Paschalnej).

Dwie pozostałe odsłony Epifanii potwierdzają, że Jezus wpierw Objawia się żydom i On jako Izraele włącza pogan do Przymierza.

Chrzest w Jordanie jest objawieniem w Chrystusie pełni Synostwa – Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3, 17). Należy On przecież do potomstwa Abrahamowego, które daje posłuch Słowu Boga Jedynemu: Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym1. Będziesz miłował2 Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach (Pwt 6, 4-9).  Jeshua ben Josef jest zatem uosobieniem Izraela, który jest zasłuchany – słucha. Joseph Ratzinger w książce “Bóg Jezusa Chrystusa” pisał, że:

Jezus jako Żyd (…) uczy się Pisma Świętego w domu, w którym słowo Boże jest zadomowione.

Patrzymy więc na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją udoskonala (Hbr 12, 2), by nad Jordanem dostrzec prawdziwie praktykującego słuchanie żyda. Stąd, Benedykt XVI zaleca, by wierzących żydów nazywać nie tylko tak, jak zwrócił się do nich w synagodze rzymskiej Jan Paweł II – “starsi bracia w wierze” lecz wręcz naszymi „ojcami w wierze”.

Kana Galilejska, gdzie Jezus po raz pierwszy ukazał swoja chwałę, jest ostatecznym potwierdzeniem – pośród ludzkiego wesela – oblubieńczej miłości między Bogiem a Izraelem, do której zostali włączeni poganie:

Kim jest ta, co się wyłania z pustyni, wsparta na oblubieńcu swoim?
Oblubieniec: Pod jabłonią obudziłem cię;
tam poczęła cię matka twoja,
tam poczęła cię ta, co cię zrodziła4.
Oblubienica: Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu,
bo jak śmierć potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol,
żar jej to żar ognia,
płomień Pański (Pnp 8, 5-7)

 

* 17 stycznia Kościół Katolicki w Polsce po raz XXIII będzie przeżywał Dzień Judaizmu, którego główne obchody odbędą się w tym roku w Gnieźnie. A tydzień wcześniej, w piątek 10 stycznia na stronie dominikanie.pl ruszy nowy siedmioczęściowy cykl poświęcony związków Jezusa i Kościoła z judaizmem, zatytułowany “Jezus Żyd praktykujący”.

Dzień Judaizmu 2020 pod znakiem świętowania i dnia świętego