Śmiać się i zawodzić z Bogiem

Po raz pierwszy przeczytałem Żółty zeszyt św. Teresy z Lisieux na krótko przed wstąpieniem do zakonu. Byłem pod wielkim wrażeniem. Wcześniej zafascynowało mnie spojrzenie Teresy, które wyłoniło się z jej zdjęć. Pisałem kiedyś o tym na starym blogu, jeszcze przed zmianą graficzną dominikańskiej strony. Ale jedna rzecz budziła mój sprzeciw i nierzozumienie. Teresa przyrównuje siebie do piłeczki w rękach Boga, którą Ten, gdy już się znudzi rzuca w kąt. Przerażające! Stawiało to Boga w moich oczach w okrutnym świetle.

Na szczeście, Teresa przyszła z pomocą, dając mi do zrozumienia, że nie chodzi jej o dowolność i kaprys w podejmowanych przez Boga decyzji, ale o całkowite zaufanie Jemu. W Jego ręku jestemy bowiem bezpieczni:

Umieć z Bogiem zachować ten sam rytm w zabawie: razem śmiać się i zawodzić. O tym też jakiś czas temu pisałem na blogu:

Zabawa w chowanego

To między innymi w Aleppo Bóg dziś śmieje się i zawodzi. Najczęściej jednak – niestety – idzie w tany ze śmiercią, podejmując jej żałobne rytmy i dzwięki.

Bóg ukryty w tych najmniejszych jest jak piłeczka w ludzkich rękach, rzucany z kąta w kąt czy wręcz pozostawiony z z zimną obojętnością…. Żeby zachować swoją wrażliwość i sukryćlęk, wielu moich rodaków woli tam – w Aleppo – nie szukać Boga i Go nie zauważać.  Jego ewangelia jednak nie przestaje być rozsyłanym do końca tego świata zaproszeniem do wspólnego z Nim, w naszym i Jego człowieczeństwie, zawodzenia i śmiechu.